من از پیر شدن میترسیدم، از افتادگیِ پلک‌هام از عمیق شدنِ خط خنده در مجاورت چشمهام، از اینکه وقتی دستهاٰم رو بین موهات میارم دیگه بنظرت یه دختر بچه درحالِ کنکاٰشِ عطر تنت نباشم. من میترسیدم از اینکه زمانِ غارت‌گر به چپاول ببره نرمیِ صورت و تنی که آرامگاهش تندیس پیکره‌ی توعه. تا اون صُبحی که چشم‌های نیمه بازت رو دووندی بین موهام، درحالیکه سینه‌ت بسترم بود و یکباره گفتی:«رقص برف تو زلفش رو ببین!» بعد همون تیکه‌ی بوران زده و غم دیده تو موهام رو عمیق بوسیدی.
از اون روز دیگه نترسیدم…

میم سادات هاشمی | قصه‌فروش.